ข้อความจากพ่อผู้ล่วงลับ
ข้อความจากพ่อผู้ล่วงลับ ชีวิตเด็กสาวอย่างฉันนั้นเหมือนจะมีความสุข แต่ความจริงคือไม่มีวันนั้นเลย ฉันชื่ออลิซา ชีวิตของฉันต้องพลิกผันครั้งใหญ่เมื่อแม่ของฉันได้ป่วยเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายและไม่ได้รับการรักษาตั้งแต่เนิ่นๆจนท่านได้จากพวกเราไปตั้งแต่ฉันอายุได้แค่ 6 ขวบ ฉันเสียใจมากกับการสูญเสียเธอไปตลอดกาล แต่พ่อของฉันนั้นดูจะย่ำแย่กว่ามากในด้านสภาพจิตใจ เขารักเธอสุดหัวใจและการเสียชีวิตของแม่ทำให้เขาทำใจไม่ได้ เขาเหงาและโดดเดี่ยว
อีกทั้งพ่อยังดูเหมือนแปลกออกไปอย่างสิ้นเชิง เขากลายเป็นคนที่เข้มงวดกับฉันมาก มากเสียจนทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดอย่างที่สุด เขาไม่ยอมให้ฉันทำนู่นทำนี่เลย และไม่ต้องถามถึงเรื่องออกเดทกับผู้ชายนะ เพราะเขาตั้งกฎเหล็กที่เขายอมรับคนเดียวมาว่าฉันจะมีแฟนได้ก็ต่อเมื่ออายุครบ 20 ปีเท่านั้น นั่นฟังดูแย่มากนะ เวลามีเรื่องไม่สบายใจฉันก็มักจดมันลงสมุด จริงๆครั้งเดียวที่ฉันจะระบายเรื่องนี้ได้ก็เขียนลงในไดอารี่ของฉันฉันอยู่กับผู้ชายที่ฉันชอบผู้หญิงที่ฉันเกลียดที่โรงเรียนรวมถึงเรื่องพ่อของฉันด้วยแต่การเขียนเรื่องต่างๆลงไปในไดอารี่นั้นทำให้ฉันพอใจไปได้บ้างมันเหมือนกับไปที่ซ่อนความลับของฉันที่ฉันสามารถเป็นตัวเองได้เธอไม่ต้องสนใจว่าใครจะคิดยังไงแล้วมาตัดสินในตัวฉันแต่แล้ววันหนึ่งจะเดินเข้ามาในห้องของฉันได้เห็นพ่อกำลังอ่าน
ไดอารี่ของฉันอยู่ ฉันโมโหแล้วด่าเขาไปหลายคำเพราะโกรธฉันบ้างและเขาก็จบฉันตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยทำร้ายฉันเลยเมื่อเขารู้ตัวว่าเขาคลังมือไปเขาก็รู้สึกผิดมากเขาพยายามขอโทษแต่ฉันก็โกรธเขามากเหมือนกันฉันเลยเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าและหนีออกจากบ้านไปเพราะพยายามโทรหาฉันและส่งข้อความมาขอให้ฉันกลับบ้านฉันไม่สนใจกันไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมายอยู่พักหนึ่งแล้วจากนั้นฉันจะโทรหาเพื่อนแล้วขอค้างบ้านเธอสักคืนแล้วพอวันต่อมาฉันรู้สึกว่าฉันจะเย็นลงบ้างจะถึงเดินกลับบ้านแต่พอฉันถึงบ้านฉันก็เจอกับรถพยาบาลและเพื่อนบ้านที่กำลังร้องไห้อยู่
ฉันก็เพราะพ่อของฉันเสียชีวิตเพราะเส้นเลือดในสมองแตกฉันเสียใจมากฉันรักพ่อของฉันแต่เขาไปดูที่เขาคิดว่าฉันเกลียดเค้าความเจ็บปวดนี้มันเกินจะรับไหวจริงๆฉันย้ายไปอยู่กับป้าที่เมืองอื่นและพยายามจะสร้างชีวิตใหม่ที่นั่นวันหนึ่งฉันได้รับข้อความแปลกแปลกจากเบอร์ที่ไม่รู้จักว่าภาคภูมิใจในตัวลูกมากนะที่จดไว้ให้ดีแต่ถ้าที่รักฉันต้องไปที่ข้อความนั้นแหละชอบมากมีใครบางคนกำลังแกล้งฉันอยู่หรือไม่แต่ไม่เกี่ยวคิดต่อมาก็มีข้อความส่งมาหาฉันได้เรื่อยๆนะจดหมายเขียนเรื่องต่างๆที่มีแต่เท่ากับฉันเท่านั้นที่รู้เขียนนิทานให้ฉันชอบตั้งแต่ตอนเป็นเด็กชื่อแมวที่ฉันเคยเลี้ยงที่เราเคยไปเที่ยวช่วงหน้าฝนอะไรทำนองนั้นนี่มันบ้ามาก
ฉันรู้สึกเหมือนว่าวิญญาณของพ่อฉันอยู่กับฉันเลยแล้วเรื่องแปลกๆก็เริ่มเกิดขึ้นทุกๆเช้าจะมีนกโรบิ้นมาเกาะที่หน้าต่างห้องของฉัน ทุกครั้งที่ฉันเปิดผ้าม่านออกก็จะเห็นมันมองมาที่ฉันตอนนี้ฉันยังเด็กพ่อกับฉันมากเลยนั่งดูนกในสวนเพราะชอบนกโรบิ้นมากเพราะชอบบอกว่าพวกนี้มันน่าหลงใหลได้ยินเพลงโปรดของพ่อเล่นอยู่ทุกที่ไม่ว่าจะเป็นที่ทำงานในห้างในรถของเพื่อนจึงได้แต่ในใบที่ฉันเป็นสัตว์ฝันมันแปลกมากเลยแต่ในขณะเดียวกันมันก็ทำให้ฉันรู้สึกสบายใจขึ้นที่ผ่านมาฉันรู้สึกเสียใจที่ทำให้พ่อต้องตายฉันเอาแต่โทษตัวเองเพราะฉันเป็นคนที่โกรธจะทิ้งเขาไว้ก่อนที่เขาจะเส้นเลือดในสมองแตก
และเสียชีวิตคนเดียวแต่ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าพ่อไม่ได้โกรธฉันวิญญาณของเขาก็คอยปกป้องฉันอยู่ข้างๆฉันเดินส่งข้อความกลับไปหาเบอร์ปริศนาฉันรู้พ่อของฉันไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้วแต่ฉันก็รู้สึกสบายใจที่ได้ตอบกลับข้อความเหล่านั้นหลังจากนั้นก็มีข้อความตอบกลับมาหาฉันว่าถึงเวลาที่เธอควรรู้ความจริงแล้วนะที่เรามาพบกันได้ไหมพี่มานั่งด้านทิศเหนือของศูนย์บริการตอน 10:00 น ส่วนนี้เป็นส่วนที่ฉันกับพ่อเคยไปนั่งไกลๆฉันเลยตกลงจะไปพบเขา
ฉันไปถึงที่นั่นเมื่อไรมากแต่นั่งรอด้วยความประมาทแล้วก็เอาแต่คิดว่าเขาเป็นพ่อของฉันจริงๆหรือเปล่านะแล้วในที่สุดก็ไม่ใช่คนหนึ่งที่ฉันมีคุณหน้าเดินมาหาฉัน และนั่งลงข้างๆเขาแนะนำตัวว่าเขาชื่อคิด ฉันสับสนมากเขาก็อธิบายให้ฉันฟังว่าปู่และย่าของฉันบริจาคหนังสือของพ่อทั้งหมดให้กับห้องสมุดที่ทำงานอยู่ไม่ค่อยรู้หนังสือดูบัญชีของพ่อฉันที่เขียนว่าเขารักฉันมากแค่ไหนฉันแปลกใจมากถ้าไม่เคยรู้มาก่อนเลยเพราะฉันเขียนบันทึกพวกนั้นไว้ด้วยเมื่อซื้อได้อ่านบันทึกนี้ก็ทำให้เขาเห็นใจพ่อของฉันมากและเขาต้องผ่านความลำบากมากขนาดไหนหลังจากที่แม่ของฉันเสียซึ่งสูญเสียลูกสาวเขาไปไม่นานและต้องทำใจอย่างหนัก
ตอนนั้นที่ส่งข้อความมาหาฉันเธอจะบอกฉันจดบันทึกของพ่อ ตอนนี้เขากำลังพิมพ์ข้อความนั้นเขารู้สึกว่าเขาเหมือนเป็นพ่อของฉันเพราะว่าเขาอ่านหน้าที่ของพ่อฉันทั้งหมดเขาเลยรู้ว่าจะต้องเขียนข้อความยังไงให้เหมือนกับพ่อของฉันเขารู้ข้อมูลส่วนตัวของฉันทั้งหมดเข้าขอโทษฉันที่ทำแบบนั้นเขาทำไปเพราะอยากให้ฉันรู้ว่าเธอรักฉันแค่ไหนและเขาก็ยืนตรงที่บันทึกของพ่อฉันทั้งหมดให้อย่าพูดว่าสิ่งนี้เป็นของฉันฉันรู้สึกอ่อนไหวมากจนร้องไห้ออกมาแต่ไม่ใช่ร้องไห้เพราะความเสียใจนะบอกให้ประชาชนมีความสุขต่างหากฉันเริ่มติดต่อกับคิด
และเริ่มสนิทกับเขา เราเข้ากันได้ดีและฉันก็รู้สึกเหมือนเขาเป็นพ่อคนที่สองของฉันเขาเหมือนเป็นคนในครอบครัวได้เราก็ช่วยกันผ่านวันเวลาที่ยากลำบากฉันอ่านบันทึกของพ่อและเข้าใจว่าพ่อรักฉันมากแค่ไหนสิ่งที่เขาเขียนว่าฉันกำลังใจในการใช้ชีวิตในทุกๆวัน
