เมื่อหมดกำลังใจในการ สอบต่อเป็นทหาร

เมื่อหมดกำลังใจในการ สอบต่อเป็นทหาร การเดินทางครั้งนี้เลยสำคัญ ทุกคนคงเคยเป็นเหมือนผมที่เวลาเราตั้งใจทำอะไรครั้งแรกแล้วมันไม่ได้ผลอย่างที่เราหวังไว้ เราจะรู้สึกแย่ไปหมด แรงบันดาลใจในการทำสิ่งนั้นๆก็จะหมดไป ความตั้งใจที่เราตั้งไว้ตั้งแต่แรกก็ไม่มี เหมือนกับเราที่กำลังสร้างตึกๆหนึ่งแต่แล้วมันก็ถล่มลงมา กว่าจะทำให้มันเป็นเหมือนเดิมได้นั้นมันต้องใช้เวลานานกว่าครั้งที่แล้ว แต่ก็อยู่ที่ตัวบุคคลอีกว่าเขาจะจมอยู่กับซากของตึกที่พัง หรือเขาจะเริ่มทำใหม่ตั้งแต่ตอนนั้นเลย แต่สำหรับผมเองนั้นผมต้องใช้เวลา

 

ในการสอบครั้งแรกของผม ผมมั่นใจกับตัวเองเหลือเกินครับว่าผมจะต้องสอบติดแน่นอน แต่ผลสุดท้ายกับความมั่นใจของตัวเองนั้นทำให้ผมรู้สึกแย่กับตัวเองมากๆ ณ ช่วงเวลานั้นผมให้เวลากับตัวเองมากถึงมากที่สุด ทำตัวเหมือนคนอกหักดื่มเหล้า เที่ยวกลางคืน ใช้เวลาในการทำใจอยู่นานมากเพราะผมหวังกับการสอบครั้งนี้เป็นอย่างมาก แต่ก็พอได้อยู่กับตัวเองนานๆก็เริ่มคิดได้ว่า นี้เป็นเพียงแค่ก้าวแรกในการสอบมันจะกลายเป็นบทเรียนบทสำคัญที่ผมจะต้องผ่านมันไปให้ได้ ทำไมหลายคนที่สอบไม่ติดเขาสามารถตั้งตัวได้เร็วกว่าผมนั้นเพราะเขามีประสบการณ์ในการสอบของเขา

 

สำหรับตัวผมเองถึงแม้ว่าจะตั้งตัวได้แล้วลึกๆในใจก็ยังทำใจไม่ได้และเริ่มคิดว่า อะไรคือสิ่งที่ผมอยากจะสอบติดทหารมากที่สุด ชื่อเสียง ยศ สังคม หรืออะไรกันแน่ มีทางหนึ่งที่คนส่วนใหญ่เขาทำกันเวลาที่หมดกำลังใจในการสอบ เป็นสิ่งที่ต้องหาให้เจอด้วยตัวเอง นั้นคือ การออกไปหาแรงบันดาลใจอีกครั้ง ในการสอบต่อ สิ่งที่ผมคิดอย่างแรกคือ สถานที่ ที่ผมจะไปในการเดินทางครั้งนี้และเป้าหมายในการเดินทางครั้งนี้คืออะไร เพราะในการเดินทางทุกๆครั้งของผม ผมมีเป้าหมายคือการพักผ่อนไม่มีอะไรในหัวสมองให้คิดตลอดเวลาเหมือนเวลาทำงานในตอนเช้าของวันจันทร์

 

แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกับครั้งไหนๆ มันเป็นการออกทางออกไปหาแรงบันดาลใจอีกครั้งเพื่อให้ได้มาซึ่งความต้องการของผม และที่ๆผมเลือกจะไปในครั้งนี้คือ ดอนเมือง หลายคนตงสงสัยว่าดอนเมืองมีอะไรให้เที่ยวนอกจากวันดอน แต่สำหรับผมมันเป็นที่แรกที่ผมได้ใช้ชีวิตในรูปแบบของทหารตลอด 7 เดือน เพราะที่นี้ทำให้ผมมีความคิดที่จะสอบต่อ ในความคิดของผมที่นี้เป็นแหล่งที่ผมสามารถหาแรงบันดาลใจได้อย่างง่ายดาย ถ้าเปรียบเทียบที่นี้คงเป็นเหมือนร้านหนังสือสำหรับเด็กเรียน เหมือน Fitness Center สำหรับคนที่จะปั้นหุ่นตัวเองให้ดูดีตลอดเวลา

 

ผมเลยได้วางแผนสำหรับดารเที่ยวครั้งนี้ไว้ 2 วัน 1 คืน เรื่องที่พักผมได้เตรียมกับเพื่อนที่ค่ายเก่าผมไว้แล้วว่าจะเข้าไปพักด้วย 1 คืนซึ่งทางเพื่อนผมนั้นได้เตรียมที่นอนไว้เรียบร้อย สำหรับสถานที่ที่ผมจะเที่ยวในครั้งนี้ก็แล้วแต่ดวงว่าจะไปที่ไหนบ้าง และการเดินทางของผมก็เริ่มต้นขึ้นในตอนเช้า จากเมืองที่ผมอยู่ไปยังเมืองดอนเมืองนั้นใช้เวลาเกือบ 2 ชั่วโมง แต่ไม่ใช่ปัญหาสำหรับผมเพราะตลอดทางที่ผมเดินทางโดยรถตู้นั้น ก็เปิดอินเตอร์เน็ต ฟังเพลง ดูหนัง และก็เข้าไปดูเกี่ยวกับการฝึกของทหารทั้งในประเทศและต่างประเทศ

 

หลังจากที่ถึงบริเวณข้างหน้าสนามบินดอนเมือง เพื่อนผมก็ขี่รถมารับแล้วก็ขี่รถผ่านเข้าค่ายทหารไปยังเรียบร้อยไม่มีใครจำได้ เมื่อถึงที่พักที่เพื่อนผมเตรียมไว้ให้ ซึ่งที่นั้นก็คือที่ทำงานเก่าของผมนั้นเอง ผมก็ได้จัดแจงทุกอย่างให้เป็นที่เป็นทางเพื่อไม่ให้ขว้างทางการทำงานของเพื่อนผม ผมก็ใส่ชุดธรรมดาของทหารเกณฑ์เพื่อให้กลมกลื่นไปกับสภาพแวดล้อมของที่นั้น เมื่อเดินออกมาจากที่พักของผมก็มีแต่เพื่อนที่เคยฝึกมาด้วยกัน ทั้งเจ้าหน้าที่ และรุ่นพี่ รุ่นน้องก็จำผมได้หมด ต่างคนต่างก็ถามคำถามที่เชิงคล้ายๆกันว่า มาเที่ยวเหรอ ? ผมไม่อยากบอกความจริงไปว่าผมมาครั้งนี้มาเพราะอะไร

 

เลยได้บอกไปว่า ใช่ผมมาเที่ยว หลายคนก็ให้การต้อนรับอย่างดี ที่นี้เป็นเหมือนเดิมทุกอย่าง ผมจำทุกอย่างที่นี้ได้ทั้งเพื่อน ทั้งเหตุการณ์ต่างๆ เมื่อขึ้นไปยังโรงนอนที่ผมเคยนอนตอนเป็นทหารเกณฑ์ใหม่ๆ บรรยากาศทุกอย่างตอนนั้นมันกลับมาหมด แต่ยังขาดอยู่อย่างหนึ่งคือ แรงบันดาลใจในการสอบต่อของผมนั้นเอง หลังจากนั้นก็ไปดูรุ่นน้องออกกำลังกาย และเพื่อนผมก็ชวนให้ไปออกกำลังกายด้วยกัน ซึ่งผมก็ไม่ได้ขัดต่อความต้องการของเพื่อนแต่อย่างใด เมื่อถึงเวลาตอนกลางคืนผมก็เตรียมตัวที่จะทำตามแผนที่วางไว้

 

และเช้าวันของการเดินทางก็มาถึง ผมก็ต้องรีบมาอาบน้ำก่อนที่รุ่นน้องจะมาอาบรีบแต่งตัว ทานข้าว แล้วก็วางแผนว่าวันนี้จะไปที่ไหนบ้าง ผมก็ได้ไปขอยืมรถมอเตอร์ไซค์จากรุ่นพี่ที่รู้จักกันซึ่งเขาก็ให้เพราะตอนที่เป็นทหารก็เคยช่วยเหลือกันไว้บ้าง ผมก็นั่งรอเวลาให้แต่ละที่ที่ผมจะไปนั้นเปิดทำการไปก่อน 30นาทีเพื่อให้ทุกอย่างเรียบร้อย ณ ตอนที่ผมไปถึงที่นั้นๆ ระหว่างนั้นก็ ถนนหนทางที่สะดวกที่สุดเพื่อการเดินทางที่เร็วขึ้น เมื่อถึงเวลาผมก็ออกเดินทางเพื่อไม่ให้เสียเวลาที่ผมวางไว้ ซึ่งสถานที่แรกที่ผมไปก็คือ

 

โรงเรียนนายเรืออากาศนวมินทกษัตริยาธิราช ซึ่งผมเคยมาที่นี่แล้วครั้งหนึ่งแต่ครั้งนั้นมาด้วยเหตุผลที่ว่า เที่ยว แต่กลับกันมาครั้งนี้มันให้ความรู้สึกที่แตกต่างกันออกไป ผมมาที่นี่ ครั้งนี้ เพื่อซึมซับบรรยากาศของที่นี้ เก็บรายละเอียดทุกอย่างเท่าที่ผมจะทำได้ ผมได้ลองหลับตาแล้วนึกถึงบรรยากาศว่า ถ้าสอบสอบติดที่นี่ขึ้นมาแล้วกำลังเข้าพิธีการรับกระบี่สั้นจากผู้บังคับบัญชาสูงสุดของทหารอากาศ ได้ใส่ชุดที่สวยของนายทหารชั้นสัญญาบัตร ได้ฉลองความสำเร็จกับเพื่อนๆ ได้ทำตามความฝันของตัวเองที่แน่วแน่ไว้ตั้งแต่แรก แล้วก็ได้เจอกับนายทหารที่เข้าเวรวันนั้นพอดี ก็ได้คุยกันว่าผมมาหาแรงบันดาลใจในการสอบต่อครับหมวด

 

เขาก็ได้บอกกับผมว่า กว่าคนๆหนึ่งจะสอบติดนี่เขาใช้เวลา 2 ถึง 3 ปี บางคนสอบหลายครั้งจนถึงขั้นถอดใจไปแล้วก็มี อย่าไปถอดใจอะไรง่ายๆถ้ามันยังโอกาสอยู่ก็ทำให้มันดีที่สุด ทำให้เต็มที่ถึงตอนไหนแล้วจะไม่มีคำว่าเสียใจอีกเลย คำพูดนั้นถึงแม้ว่าสุดท้ายผมจะทำได้ดีที่สุดแต่มันสอบไม่ติดผมก็คงเสียใจเอามากๆเหมือนกัน เพราะนี่คือความหวังและความฝันของผมเหมือนกัน แต่ก็ต้องขอบคุณหมวดเขาเหมือนกันที่มาพูดให้กำลังใจ และผมก็ไปเดินดูอุทยานการการบินของกองทัพอากาศ อ่านประวัติและ บุพการีของกองทัพอากาศทั้ง 3ท่าน แล้วก็ถ่ายรูปไปทั่ว และ โพสต์ เช็คอิน ลงโลกโซเชี่ยลว่ามาถึงทีนี่แล้ว

 

หลังจากนั้นก็ไม่ไกลจากโรงเรียนนายเรือมากนักก็คือ พิพิธภัณฑ์กองทัพอากาศ ซึ่งอยู่ตรงข้ามกันและก็เคยมาเที่ยวที่นี่แล้วเหมือนกัน แต่มันคงเป็นคนละความรู้สึกกับที่เคยมาแล้วครั้งแรก เมื่อเดินเข้าไปถึงที่ก็ต้องไหว้ขอพร รัชการที่ 5 เพื่อสิริมงคลแก่ตัวเอง หลังจากที่ทำการลงทะเบียนแล้วก็เดินเข้าไปเที่ยวข้างในแต่อย่างที่ผมว่ามันคนละความรู้สึก ครั้งแรกที่มาเที่ยวคือเอาแต่ถ่ายรูปไม่สนใจข้อมูลหรืออะไรที่เป็นป้ายอธิบายไว้เลย แต่มาคราวนี้ยื่นอ่านตั้งแต่ป้ายแรกยันป้ายสุดท้าย แต่จุดที่ชอบที่สุดคือ จุดที่มีโมเดลเครื่องบินรบ F-5 Gripen และ F-16 เป็นจุดรวมของเครื่องบินรบที่เท่ห์ที่สุดของกองทัพอากาศ ณ ตอนนั้นแล้ว

 

และช่วงเวลานั้นก็มีการจัดงานของกองทัพอากาศพอดี ซึ่งงานนั้นคือ RTAF Symposium 2020 ซึ่งในพิพิธภัณฑ์มีแต่เจ้าหน้าที่ของกองทัพอากาศเต็มไปหมด อยู่ในเครื่องแบบที่สวยงามไม่ว่าจะ ชุดอ่อนของทหารอากาศ หรือ ชุดพรางของทหารอากาศ ในความคิดของผมคืออยากกลับไปใส่ชุดพวกนี้อีกครั้ง แต่ตอนนี้ปลดออกมาแล้วถ้าใส่คือผิดกฎหมายแน่นอน ทางเดียวที่จะได้ใส่กลับอีกครั้งคือ ต้องสอบให้ติดให้ได้ ไม่ใช่แค่ชุดที่สวยงามที่ทำให้ผมอยากกลับไปสอบอีกครั้ง ถ้าสอบได้จริงๆ ตัวผมเองและคนรอบข้างจะภูมิใจในตัวของผมแน่นอน . ผมใช้เวลามากที่เดียวในการอยู่ที่พิพิธภัณฑ์แห่งนี้ เดินวนแล้ววนเล่า ดูเขาจัดงานจนเจ้าหน้าที่บางคนก็มองหน้าผม ซึ่งตัวเองเองถ้าอยู่หน้านิ่งๆ ก็จะเหมือนคนที่ชอบหาเรื่องคนอื่น จนบางครั้งผมก็ต้องยิ้มให้เขาบ้างแล้วก็เดินไป .

 

เส้นทางกลับค่ายของผมครั้งนี้ผมเลือกที่จะใช้เส้นทางผ่านฐานทัพอากาศดอนเมือง เพราะตอนนั้นก็ใกล้เวลาเย็นมากแล้ว รถที่วิ่งรอบนอกคงเยอะมากเลยเลือกใช้เส้นทางนี้ มีแต่เจ้าหน้าที่ที่กำลังเดินทางกลับบ้านกันทั้งนั้น ผมคงดูการ์ตูนมากเกินไปจนเกิดความรู้สึกที่ว่า ถ้าเราได้มาทำงานที่แห่งนี่จริงๆ คงเดินอย่างชูหน้าชูตาได้อย่างเต็มที่ว่าครั้งหนึ่งผมเคยมาที่นี้ตอนเป็นทหารเกณฑ์แต่ตอนนี้ได้มาทำงานที่นี้แล้ว . และเมื่อถึงค่ายของผม ทุกอย่างก็เรียบร้อยเพื่อนที่ฝึกด้วยกันก็ชวนไปทานข้าวมีปาร์ตี้กันเล็กน้อย เพราะวันนี้จับปลากันมาได้เยอะเลยทีเดียว แล้วผมเองก็กลับมาได้ถูกเวลาจริงๆ ประหยัดค่าข้าวไปได้อีกมื้อ

 

และก็ได้เจอจ่าที่สนิทกันก็เลยชวนกันไปทานข้าวกับจ่าคนอื่นๆที่ร้านข้าวข้างนอกค่าย ผมก็ได้เล่าให้จ่าเขาฟังถึงเหตุผลที่ว่าผมกลับมาทำไมอีกครั้งที่ดอนเมือง จ่าหลายคนเข้าใจผมเป็นอย่างดีเพราะพวกเขาเองก็สอบไม่ติดกันในรอบแรกเหมือนกับผม ก็เลยปลอบใจผมด้วยการดื่มเล็กน้อย. หลังจากนั้นกลับถึงค่ายผมจำได้เลยว่าได้นอนประมาณเกือบเที่ยงคืน และยังโชคดีที่ตื่นมาทันเวลารถตู้รอบแรกที่จะกลับมาบ้านผมคือประมาณ ตี4 ผมจึงไม่ได้บอกลาเพื่อนเพราะไม่อยากให้ตื่นไม่อยากรบกวนเวลา

 

เมื่อขึ้นรถตู้เรียบร้อยผมก็มานั่งทบทวนเรื่องราวที่ผมได้ไปเจอมาเมื่อวานนี้ว่าตกลงแล้วตัวเองจะเอายังไง แต่ก็สรุปออกมาได้ว่าจะสอบจนกว่าตัวเองจะไม่มีสิทธิ์สอบ หรือประมาณอีก 3ปีเท่านั้น ถ้าไม่ได้จริงๆ ผมเองก็จะหาเส้นทางชีวิตใหม่ให้แก่ตัวผมเอง นั้นคือคำตอบของผม ที่มอบให้ตัวเอง .

 

มันไม่ใช่เรื่องแปลกมากที่คุณจะผิดหวังกับการทำอะไรครั้งแรก ขอแค่คุณไม่จมอยู่กับมันทั้งชีวิตโดยที่ไม่ลุกขึ้นสู้กับมันอีกครั้ง ลองเปลี่ยนบรรยากาศของสิ่งแวดล้อมรอบข้าง อ่านหนังสือ และอย่างที่ผมเคยทำออกเดินทางคนเดียวเพื่อค้นหาตัวเอง ให้เวลากับตัวเองโดยมานั่งทำความรู้จักกับตัวเองใหม่อีกครั้ง อย่ากลัวความล้มเหลวในชีวิตเพราะมันคือหนทางที่จะทำให้เรารู้จักตัวเอง . แต่สำหรับผมเองการออกเดินทางหาแรงบันดาลใจให้กับตัวเองมันได้ผลกับผมมากถึงมากที่สุด